هدف: همان‌طور که مطالعات نشان داده است، معلولیت فرزندان در خانواده مانع از آن می‌شود که خانواده بتواند کارکردهای متعارف خود را به نحو مطلوب داشته باشد، لذا در این خصوص نیازمند توجه و همیاری است. پژوهش حاضر سعی دارد استرس والدگری، رضایتمندی و کارکرد خانواده مادرانی که دارای کودک اتیسم هستند را بررسی کند و آن را با مادران دارای کودک با رشد معمول، مورد مقایسه قرار دهد. روش: طرح پژوهش حاضر از نوع علّی - مقایسه‌ای و جامعۀ آماری آن شامل کلیه مادران دارای کودک اتیسم و کودک دارای رشد معمول شهر تهران بود. 85 نفر از مادران کودک دارای رشد معمول با استفاده از روش نمونه‌گیری خوشه‌ای و 58 نفر از مادران دارای کودک اتیسم به روش نمونه‌گیری در دسترس به‌عنوان گروه نمونه انتخاب شدند. در این پژوهش از مقیاس استرس والدینی بری و جونز (1995)، مقیاس رضایتمندی خانواده السون و ویلسون (1989) و پرسش‌نامه کارکرد خانواده السون و همکاران (1985) به‌عنوان ابزار استفاده گردید. یافته‌ها: نتایج با استفاده از روش آماری تحلیل واریانس چندمتغیری نشان داد که بین استرس والدگری، رضایتمندی و کارکرد خانواده‌های دارای کودک اتیسم با کودک دارای رشد معمول تفاوت معنی‌داری وجود دارد (05/0 ≥P). نتیجه‌گیری: این مطالعه نشان داد که استرس والدگری در مادران کودکان دارای اتیسم نسبت به والدین کودکان دارای رشد معمول بیشتر و رضایتمندی و کارکرد خانواده آنان ضعیف‌تر است که این نتیجه می‌تواند به‌خاطر ویژگی‌های این کودکان باشد، بنابراین توجه به وضعیت سلامت و حمایت از والدین دارای کودک اتیسم توصیه می‌شود. لذا پیشنهاد می‌شود در مراکز آموزش و توان‌بخشی کودکان مبتلا به اتیسم برنامه‌هایی جهت ارتقای سلامت روان والدین به‌خصوص مادران طراحی گردد.