هدف: پژوهش حاضر با هدف مطالعه وضعیت پیشرفت تحصیلی و رفتاری دانش‌آموزان پسر کم‌شنوای مدارس استثنایی و مدارس تلفیقی استان قم انجام شد. روش: پژوهش حاضر از نوع علّی – مقایسه‌ای است. جامعه آماری تحقیق 151 نفر از والدین و معلمان دانش‌آموز پسر کم‌شنوای مدارس استثنایی و تلفیقی استان قم بود. با توجه اهداف تحقیق 120 نفر به طور تصادفی و در دسترس به عنوان نمونه تحقیق انتخاب شدند. ابزار جمع آوری اطلاعات پرسشنامه دموگرافیک، پرسشنامه ارزیابی و رفتاری راتر و آزمون ماتریس پیش‌رونده بود. پرسشنامه آزمون ماتریس پیش‌رونده به منظور تعیین بهره هوشی دانش‌آموزان و پرسشنامه‌های دموگرافیک و ارزیابی رفتار راتر A و B به ترتیب به منظور تعیین میزان پیشرفت تحصیلی و نحوه رفتار دانش‌آموزان در بین معلمین و والدین دانش‌آموزان توزیع شد تا اطلاعات مورد نیاز از این طریق به دست آید. اطلاعات جمع آوری شده با بهره‌گیری از روشهای آماری همبستگی و T استودنت تجزیه و تحلیل شد. یافته‌ها: نتایج تحقیق مبیّن این است که بین نمرات دانش‌آموزان استثنایی و تلفیقی در حد  از نظر آماری تفاوت معناداری وجود ندارد. اما میزان افسردگی و رفتار ضداجتماعی آنها در حد  تفاوت آماری معناداری وجود دارد. نتیجه گیری: دانش‌آموزانی که در مدارس استثنایی مشغول به تحصیل بودند، در مقایسه با دانش‌آموزانی که در مدارس تلفیقی تحصیل می‌‌کردند، دارای افسردگی کمتر و رفتار ضد اجتماعی بیشتر هستند