هدف:  این پژوهش به منظور بررسی رابطه بهزیستی شخصی کودکان ‌کم‌توان ذهنی و مادران آنها اجرا شده است. روش:برای رسیدن به اهداف و آزمون فرضیه‌های مربوط، از میان کودکان ‌کم‌توان ذهنی در شمال شهر تهران در جایگاه حوزه‌ای جغرافیایی با امکانات اقتصادی نسبتاً گسترده‌تر و شهر همدان به مثابه شهری متوسط و دورتر از مرکز کشور، یک نمونه 356 نفری انتخاب شدند که از این تعداد نمونه، 8/43 درصد نمونه از شهر همدان و 2/56 درصد نمونه از شمال تهران از طریق روش نمونه گیری تصادفی در شمال تهران و همه اعضای جامعه در همدان انتخاب شدند و داده‌ها از طریق پرسشنامه‌‌های نشانگر بهزیستی شخصی - مقیاس بزرگسالان (PWI-A) و نشانگر  بهزیستی شخصی– مقیاس نارساییهای شناختی (PWI-ID) جمع‌آوری شدند.  یافته‌ها: نتایج به‌دست آمده برحسب توزیع t نشان داده است که بین بهزیستی شخصی کودکان کم‌توان ذهنی در دو جنس دختر و پسر، تفاوت معنا‌داری وجود ندارد، اما بین نمرات بهزیستی شخصی کودکان کم‌توان ذهنی در شهر همدان به گونه‌ای معنادار، بیشتر از همتایان آنها در شمال تهران است. نتایج همچنین نشان دادند که بهزیستی شخصی مادران در دو شهر همدان و تهران نیز یکسان هستند. با این حال، محاسبه ضریب همبستگی پیرسون، حاکی از وجود رابطه‌ای مستقیم بین بهزیستی شخصی مادران و کودکان آنها بود؛ به این معنا که با افزایش بهزیستی شخصی در مادران، این شاخص در کودکان کم‌توان ذهنی آنها نیز افزایش خواهد یافت. این یافته با آنچه در پژوهشهای مشابه در دیگر کشورها به دست آمده، یکسان است. نتیجه‌گیری:بهزیستی شخصی مادران با بهزیستی شخصی کودکان کم‌توان ذهنی ارتباط دارد، اما بهزیستی شخصی کودکان ‌کم‌توان ذهنی پسر و دختر متفاوت نیست.