هدف: بررسی نگرش مدیران مدارس نسبت به آموزش فراگیر دانش­آموزان با نیازهای ویژه و عوامل مؤثر بر آن در استان قم، هدف پژوهش حاضر بوده است. روش: نمونه­ای 113 نفری از مدیران مدارس مقطع ابتدایی و راهنمایی از طریق  نمونه­گیری تصادفی انتخاب شدند. با استفاده از پرسشنامه نگرش­سنج آموزش فراگیر، سعیدی و سلیمانوندی، 1386، نگرش مدیران نسبت به آموزش فراگیر، سنجیده شد. برای تحلیل­های آماری  از آزمونهای آماری تی کروسکال والیس، و یومان ویتی استفاده شد. یافته­ها: نتایج مبین آن بود که نگرش مدیران نسبت به آموزش فراگیر در کل مثبت است (01/0   p≤)، ولی در بین عوامل شش­گانه  نگرش، یعنی: فلسفه فراگیرسازی، احساس شایستگی، روابط دانش آموزان، تأمین منابع لازم، جو یادگیری، و نتایج حاصل از فراگیرسازی، صرفاً نگرش مرتبط با دو عامل جو یادگیری و نتایج حاصل از فراگیر­سازی، مثبت  بود. همچنین،  نتایج حاکی از آن بود که سابقه تدریس به دانش­آموزان با نیازهای ویژه، و گذراندن دوره­های آموزشی ضمن خدمت در زمینه آموزش فراگیر، بر نگرش مدیران تاثیر دارد، ولی محل خدمت (شهر، روستا)، و مدرک تحصیلی  بر نگرش آنان بی تاثیر است. نتیجه‌گیری: با توجه به آنکه نگرش نسبت به آموزش فراگیر، به­صورت­کلی، در مدیران مدارس مثبت بود، ولی بررسی عوامل تشکیل­دهندۀ آن،  نشان داد که در چهار عامل:  فلسفه فراگیرسازی، احساس شایستگی، روابط دانش آموزان، و تأمین منابع لازم، نگرش  به آموزش فراگیر مثبت نیست؛ از سویی دیگر، سابقه تدریس به دانش­آموزان با نیازهای ویژه و گذراندن دوره­های آموزشی ضمن خدمت در زمینه آموزش فراگیر، بر نگرش مدیران مؤثر بود، می توان این گونه نتیجه گرفت که باید سعی شود مدیران مدارس فراگیر از بین افرادی انتخاب شوند که سابقه و تجربه کار آموزشی با کودکان با نیاز­های ویژه را داشته باشند و همچنین کارگاههای تخصصی مرتبط با عوامل آموزش فراگیر را برای آنان طراحی و اجرا کرد.