1- دکترای روانشناسی کودکان با نیازهای خاص، مدرس دانشگاه فرهنگیان 2- کارشناس آموزش کودکان استثنائی دانشگاه فرهنگیان واحد پردیس نسیبه، آموزگار مدارس کودکان استثنائی
چکیده: (998 مشاهده)
هدف: کودکان نشانگان داون تأخیرهایی در زمینه‌های حرکتی، زبان، خود حمایت‌گری، رشد شناختی و اجتماعی دارند. دانستن فنوتیپ شناختی و رفتاری افراد نشانگان داون به ما درباره ماهیت عصب روانشناختی افراد نشانگان داون آگاهی می‌دهد. در‌نهایت به درمان، آموزش و توانبخشی و ارائه مداخله به این کودکان کمک می‌کند تا رشد شناختی این گروه از افراد افزایش پیدا کند. بنابراین این پژوهش با هدف بررسی پروفایل شناختی دانش‌آموزان نشانگان داون در مقایسه با دانش‌آموزان عادی انجام شد و همچنین تحول پروفایل شناختی این گروه در مقایسه با دانش‌آموزان عادی پرداخته است. روش: به این منظور 100 دانش‌آموز نشانگان داون و عادی در گروه سنی 6-14 ساله از مدارس استثنایی و عادی به‌طور تصادفی انتخاب شدند. در‌نهایت گروه‌های سنی دانش‌آموزان نشانگان داون و دانش‌آموزان با رشد عادی به سه گروه 6-8 سال، 9-11 سال و 12-14 سال طبقه‌بندی شدند. ابزار استفاده‌شده در این پژوهش، آزمون هوش استانفورد بینه نسخه پنجم است. یافته‌ها: نتایج تحلیل آماری این پژوهش با استفاده از تحلیل واریانس چند‌متغیره و آزمون تعقیبی توکی بیانگر این است که در افراد با سندرم داون در مقایسه نسبت به کودکان عادی، در مقیاس‌های استدلال سیال غیرکلامی، دانش غیرکلامی و حافظه فعال با افزایش سن کاهش صورت می‌گیرد. در‌صورتی‌که در باقی زیر‌مقیاس‌ها تغییرات معناداری در پروفایل شناختی دیده نشد. گرچه گروه نشانگان داون نیز مانند گروه افراد دارای رشد عادی، با افزایش سن تغییراتی در رشد کلی هوش کلامی و غیرکلامی و هوشبهر کلی نداشتند. نتیجه‌گیری: بنابراین در توانبخشی افراد سندرم داون، نقایص شناختی آنها و تحول شناختی و هوشی آنها را می‌توان در نظر داشت.
abazari gharebelagh K, yahyazade K, mokhtari S. Investigating the cognitive and intellectual development of people with Down syndrome according to the Stanford Binet Intelligence Test Cognitive. JOEC 2022; 22 (3) : 11 URL: http://joec.ir/article-1-1287-fa.html
اباذری قره بلاغ کبری، یحیی زاده ملک خیلی کوثر، مختاری ساجده. بررسی تحول شناختی و هوشی افراد نشانگان داون بر‌اساس آزمون استانفورد بینه. فصلنامه كودكان استثنايي. 1401; 22 (3) :135-146
.jpg)
