هدف: پژوهش حاضر، با هدف تدوین و تهیه برنامه افزایش تاب‌آوری و مطالعه اثربخشی آموزش آن بر مؤلفه‌های کیفیت زندگی والدین دارای کودک کم‌توان‌ذهنی انجام شد. روش: تحقیق، نیمه آزمایشی با دو طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه کنترل و طرح یک گروهی با اندازه‌گیری مکرر بود. با استفاده از روش نمونه‌گیری تصادفی، نمونه‌ای با حجم 34 نفر از دو مدرسه منطقه 16 انتخاب شد که در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. ابزارهای مورد استفاده عبارت‌اند از: پرسشنامه‌های وضعیت سلامت خانواده ((نورم، مالیا و گاریسون))، روابط والد-فرزند ((فورمن)) و رضایت زندگی ((دینر)) که در پیش‌آزمون، پس‌آزمون و آزمون پیگیری مورد استفاده قرار گرفتند. یافته‌ها: داده‌ها با استفاده از آزمون تحلیل کواریانس در سطح معناداری (01/0 P ≤) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند و نشان دادند که میزان تغییرپذیری مؤلفه‌هایِ روابط والد-فرزند، والدینی که تحت آموزش برنامه تاب‌آوری قرار گرفتند، از والدینی تحت این آموزش قرار نگرفتند، بیشتر بود. ولی بین میزان سلامت گروه کنترل و آزمایش، تفاوتی مشاهده نشد. رضایت از زندگی گروه آزمایش در پس‌آزمون بیشتر بود ولی در آزمون پیگیری تفاوتی نداشت. نتیجه‌گیری: نتایج مبین این بود که برنامه افزایش تاب‌آوری بر مولفه‌های کیفیت زندگی والدین، اثرگذار است. بهبود روابط والد-فرزند و افزایش رضایت از زندگی ممکن است ناشی از کاهش استرس والدینی، تغییر طرحواره‌ها و نگرشهای والدین به ناتوانی و همچنین بهبود مهارتها و رفتارها در والدین باشد.