هدف: این پژوهش به تأثیر برنامه آموزش مهارتهای زندگی (طراحی شده توسط سازمان بهداشت جهانی، 1993) بر میزان سلامت روانی و نیز میزان اضطراب، ناسازگاری اجتماعی و افسردگی زنان دارای ناتوانیهای جسمی‌- حرکتی پرداخته است. روش: به این منظور 16 نفر زن دارای ناتوانی جسمی- حرکتی در شهر اصفهان به شیوه تصادفی انتخاب و در دو گروه آزمایشی و گواه قرار گرفتند. پیش از برگزاری اولین جلسه آموزش مهارتهای زندگی با استفاده از پرسشنامه GHQ ( پرسشنامه سلامت عمومی‌) در مورد گروه آزمایشی و گواه پیش‌آزمون اجرا شد؛ سپس برای گروه آزمایشی 10 جلسه هفتگی 120 دقیقه‌ای برنامه آموزش مهارتهای زندگی برگزار شد. در هر یک از این جلسات یکی از مهارتهای اساسی مطرح شده در راهنمای آموزش مهارتهای زندگی آموزش داده می‌شد. این مهارتها عبارت‌ بودند از: شناخت خصوصیات و تواناییهای خود، توجه به ارزشهای شخصی، خانوادگی و اجتماعی، به‌کار بردن روشهای صحیح برقراری ارتباط، قاطعیت، دوست‌یابی، تعیین هدف و دستیابی به آن، تصمیم‌گیری صحیح، پرهیز از خشونت و حفظ سلامت. بلافاصله پس از اتمام جلسات آموزش مهارتهای زندگی بر روی هر دو گروه آزمایشی و گواه، پس‌آزمون اجرا شد. یافته‌ها : تحلیل نتایج با استفاده از تحلیل کوواریانس نشان داد که آموزش مهارتهای زندگی باعث افزایش معنی‌دار سلامت روانی (05/0>P )و کاهش معنی‌دار اضطراب ( 05/0>P ) و ناسازگاری اجتماعی (05/0 > P) در آزمودنیها شده است و فقط بر میزان افسردگی آنها تأثیر معنی‌داری نداشته است. نتیجه گیری: یافته های این پژوهش می تواند به ارایه خدمات بهتر برای سلامت روانی زنان دارای ناتوانیهای جسمی – حرکتی مفید باشد.