هدف: پژوهش حاضر به منظور مقایسه نگرش معلمان رابط و عادی دانش‌آموزان کم‌شنوای تلفیقی نسبت به اثربخشی برنامه‌های آموزش تلفیقی بر روی 60 نفر معلم رابط و 60 نفر معلم عادی, شاغل در دبستانهای پسرانه شهر تهران اجرا شد. روش: طرح پژوهش حاضر از نوع علّی- مقایسه‌ای است و آزمودنیها به‎طور تصادفی با استفاده از روش ‌نمونه‌گیری چند مرحله‌ای انتخاب شدند. ابزار اندازه‌گیری مورد استفاده, مقیاس محقق ساخته نگرش‌سنج معلم بود که اعتبار آن با استفاده از روش آلفای کرونباخ 94/0 برآورد شد. تحلیل آماری داده‌ها, با استفاده از آزمون تی مستقل و روش رگرسیون چندگانه صورت گرفت.یافته‎ها: نتایج این پژوهش نشان داد که بین دو میانگین نگرش معلمان رابط و نگرش معلمان عادی نسبت به اثربخشی برنامه‌های آموزش تلفیقی به نفع معلمان رابط تفاوت معنا‌داری وجود دارد. امّا متغیرهای پیش‌بین مورد بررسی همچون جنسیت، سن، مدرک تحصیلی، سابقه تدریس، پایه تدریس، وضعیت استخدام معلمان و تعداد دانش‌آموزان کم‌شنوای تحت پوشش در کلاس نتوانستند تغییرات نگرش معلمان را پیش‌بینی کنند. نتیجه‎گیری: با توجه به اینکه نگرش معلمان عادی دانش‎آموزان کم‎شنوای تلفیقی نسبت به برنامه‎های آموزش تلفیقی مثبت نیست, لذا موفقیت این‎گونه برنامه‎ها به خطر می‎افتد و ضرورت دارد برنامه‎های آموزش ضمن خدمت به منظور آگاه‎سازی معلمان عادی و اصلاح نگرش آنان اجرا شود.