هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی دوره آموزش حین خدمت فراگیر بر نگرش آموزگاران مدارس عادی نسبت به آموزش فراگیر دانش‌آموزان آسیب ‌دیده شنوایی است. روش: روش این پژوهش از نوع نیمه‌آزمایشی بود که در آن نمونه‌ای شامل50 نفر (25 نفر آزمایش و 25 نفر گواه) از آموزگاران پذیرای دانش‌آموزان آسیب‌ دیده شنوایی شهر تبریز انتخاب و پس از جایگزینی بدون انتصاب تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه مورد مطالعه قرار گرفتند. در فرایند طرح، گروه آزمایشی تحت آموزش حین خدمت فراگیر قرار گرفت و گروه گواه هیچ مداخله‌ای دریافت نکرد. یافته‌ها:  تحلیل کوواریانس نشان داد که نگرش کلی گروه آزمایشی نسبت به گروه گواه به طور چشمگیری تغییر کرده و مثبت‌تر شده است (01/0>p)؛ به دیگر سخن، برگزاری دوره آموزشی حین خدمت سبب مثبت‌تر شدن کل نگرش آموزگاران شده است. همچنین تحلیل یافته‌ها نشان دادند که نگرش گروه آزمایشی در حیطه‌های باور به فلسفه فراگیرسازی، احساس شایستگی خود، تأمین پشتیبانیهای لازم، روابط دانش‌آموزان عادی و آسیب‌دیده شنوایی و نتایج حاصل از فراگیرسازی نسبت به گروه گواه به طور چشمگیری مثبت‌تر شده و در حیطه جو یادگیری در کلاس و مدرسه فراگیر تفاوت قابل توجهی نداشته است (01/0>p).  نتیجه‌گیری: برگزاری دوره آموزشی حین خدمت فراگیر احتمالاً می‌تواند نگرش کلی و نگرش در حیطه‌های باور به فلسفه فراگیرسازی، احساس شایستگی خود، تأمین پشتیبانیهای لازم، روابط دانش‌آموزان عادی و آسیب‌دیده شنوایی و نتایج حاصل از فراگیرسازی آموزگاران پذیرای دانش‌آموزان آسیب‌دیده شنوایی را نسبت به فراگیرسازی مدارس برای این دانش‌آموزان مثبت‌تر کند. اما در حیطه نگرش به جو یادگیری در کلاس و مدرسه فراگیر، تغییری ایجاد نمی‌کند