1- دانشجوی دکتری دانشگاه علوم تحقیقات اهواز، اهواز، ایران 2- دانشیار گروه روانشناسی، واحد اهواز، دانشگاه آزاد اسلامی اهواز، ایران 3- استادیار گروه روانشناسی، واحد اهواز، دانشگاه آزاد اسلامی اهواز، ایران
چکیده: (1313 مشاهده)
هدف: دانشآموزانِ با اختلال یادگیری ریاضی به علت کژکارکردهای شناختی و رفتاری، نقصهایی در جهتیابی و پردازش دیداری- فضایی دارند که به ضعف در ادراک روابط فضایی و مهارتهای پایهای محاسبهها منجر میشود. هدف این پژوهش، مقایسه اثربخشی آموزشهای شناختی رفتاری و ادراک حرکتی بر اختلال ریاضی در دانشآموزان دارای اختلال یادگیریشهر تهران بود. روش: روش پژوهش نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون-پسآزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه آماری عبارت بود از دانشآموزان 9 تا 12 ساله دارای اختلال یادگیریشهر تهران که از بین آنها تعداد 45 دانشآموز به روش نمونهگیری هدفمند انتخاب و بهصورت تصادفی در دو گروه آزمایشی و یک گروه کنترل (هر گروه 15 نفر) قرار گرفتند.بهمنظور گردآوری دادهها از پرسشنامه اختلال ریاضی آزمونکیمت (1988) استفاده شد. گروههای آزمایشی تحت آموزش شناختی رفتاری (10 جلسه 60 دقیقهای) و آموزش ادراک حرکتی (8 جلسه 25 دقیقهای) قرار گرفتند؛ اما گروه کنترل هیچگونه مداخلهای دریافت نکرد. دادهها با استفاده از آزمون آماری تحلیل کوواریانس تجزیه و تحلیل شدند یافتهها: نتایج نشان داد، هر دو آموزشهای شناختی رفتاری و ادراک حرکتی بر کاهش اختلال ریاضی در دانشآموزان دارای اختلال یادگیری اثربخش بودند (01/0p<) و بین اثربخشی آموزشهای شناختی رفتاری و ادراک حرکتی بر کاهش اختلال ریاضی در دانشآموزان دارای اختلال یادگیری، تفاوت معناداری وجود نداشت (05/0p>) و این نتیجه تا مرحله پیگری تدوام داشت. نتیجهگیری: بنابراین میتوان نتیجه گرفت، از آموزشهای شناختی رفتاری و ادراک حرکتی در جهت کاهش اختلال ریاضی در دانشآموزان بهره برد.
mamlekatdoust F, pash R, bakhtear pour S, talebzade shoshtari M. The comparison effect of Cognitive-behavioral training and Motor perception on Math disorder in students with learning disorders. JOEC 2021; 21 (3) : 4 URL: http://joec.ir/article-1-1259-fa.html
مملکت دوست فرح، پاشا رضا، بختیارپور سعید، طالب زاده شوشتری مرضیه. مقایسه اثربخشی آموزشهای شناختی رفتاری و ادراک حرکتی بر اختلال ریاضی در دانشآموزان دارای اختلال یادگیری. فصلنامه كودكان استثنايي. 1400; 21 (3) :43-54