هدف: این پژوهش به منظور مطالعه ارتباط برخی از مداخله‌های زودهنگام با موفقیت تحصیلی دانش‌آموزان دارای آسیب شنوایی انجام گرفته است. روش: پژوهش به صورت توصیفی و از نوع همبستگی است و جامعه آماری آن شامل 90 نفر از دانش آموزان آسیب‌دیدهشنوایی دوره ابتدایی (57 نفر پسر و 33 نفر دختر) است که در سال تحصیلی 87- 1386 در آموزشگاههای ویژه شهر اردبیل مشغول به تحصیل بودند. برای تعیین حجم نمونه با استفاده از جدول اچ.اس. بولا، تعداد 45 نفر پسر و 25 نفر دختر با رعایت تناسب جنسی از جامعه به‌صورت تصادفی انتخاب شدند. برای جمع‌آوری داده‌ها، از دو پرسشنامه محقق‌ساخته و نیز از پرونده پزشکی و توانبخشی دانش آموزان استفاده شد و فرضیه‌های تحقیق به روش آزمون آماری ضریب همبستگی پیرسون مورد تحلیل قرارگرفتند. یافته‌ها: نتایج پژوهش نشان داد که بین هریک از متغیرهای سن تشخیص کم‌شنوایی، سن شروع استفاده از وسایل کمک شنوایی(سمعک)، سن بهره‌گیری از برنامه‌های تربیت شنوایی و گفتار درمانی و نیز سن شروع آموزشهای والدین با موفقیت تحصیلی دانش‌آموزان، ارتباط معنی دار (همبستگی منفی) وجود دارد. همچنین بین متغیر‌های استفاده مداوم از سمعک، میزان حضور دانش‌آموزان در برنامه‌های تربیت شنوایی و گفتار درمانی، همکاریهای والدین با تیم توانبخشی، تحصیلات والدین و وضعیت اقتصادی خانواده‌ها با موفقیت تحصیلی همبستگی مثبت معنی‌داری مشاهده شد. نتیجه‌گیری: مداخله‌های زودهنگام با موفقیت تحصیلی دانش‌آموزان ارتباط معنی‌دار دارد و موجب پیشرفت تحصیلی آنها می‌شود، اما متوسط سنین مداخله‌ها در جمعیت تحت مطالعه در حد قابل قبولی نیست و هنوز با سنین مطرح شده از جانب کمیته مشترک جهانی فاصله زیادی دارد.