هدف: در پژوهش حاضر، برنامه‌ای برای پرورش تاب‌آوری تدوین شده و سپس تأثیر آموزش آن بر بهزیستی روانی نوجوانان با اختلالهای رفتاری برون‌نمود و درون‌نمود بررسی شده است. روش: پژوهش حاضر، از نوع بنیادی-کاربردی و روش پژوهش، روش نیمه‌آزمایشی است. تعداد 58  نفر (با میانگین سنی 77/12 و انحراف معیار 88/0) در پژوهش شرکت داده شدند. مقیاس تاب‌آوری نیل و دایاس (2001(، نظام سنجش مبتنی بر تجربه آخنباخ (مینایی، 1384) و مقیاس بهزیستی عمومی اسکهیل )2001) به‌ترتیب برای ارزیابی تاب‌آوری، اختلالهای رفتاری درون‌نمود و برون‌نمود، و بهزیستی روانی استفاده شده است. یافته‌ها: نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که آموزش تاب‌آوری، باعث افزایش بهزیستی روانی شرکت کنندگان در مرحله پس‌آزمون می‌شود (05/0p<) ولی اثر آن تا مرحله پیگیری باقی نمی‌ماند؛ همچنین، آموزش تاب‌آوری، باعث افزایش تاب‌آوری در این نوجوانان می‌شود و اثر آن در مرحله پیگیری نیز باقی می‌ماند (05/0p<). نتیجه‌گیری: بر این اساس می‌توان نتیجه‌گیری کرد که برنامه تاب‌آوری تدوین‌شده توانسته است ضمن بهبود نسبی بهزیستی روانی دانش‌آموزان دارای اختلالهای رفتاری، موجب ارتقای میزان تاب‌آوری و کاهش شدت اختلالهای رفتاری آنها شود.