1- کارشناس ارشد روانشناسی، دانشکده علوم انسانی و اجتماعی، دانشگاه اردکان 2- استادیار گروه روانشناسی، دانشکده علوم انسانی و اجتماعی، دانشگاه اردکان
چکیده: (810 مشاهده)
هدف: هدف مطالعه حاضر بررسی اثربخشی طرحواره درمانی گروهی بر حساسیت به طرد در افراد نابینا و کم‌بینا بود. روش: اینپژوهشیک مطالعهنیمهآزمایشی ازنوعپیشآزمون،پس‌آزمون و پیگیری همراهباگروهکنترلبود.به اینمنظورجامعهآماریاینپژوهش، شامل تمام افراد نابینا و کمبینایمؤسسه آموزشی نابینایان ابابصیر شهر اصفهان بود که به روش نمونه‌گیری در دسترس، ۲۶ شرکت‌کننده انتخاب شدند و بهصورت تصادفی ۱۳ نفر در گروه آزمایش و ۱۳ نفر در گروه کنترل گمارده شدند. گروه آزمایش براساس قرارداد طرحواره درمانی یانگ ۱۰ جلسه (بهصورت هفتگی) تحت آموزش قرار گرفتند، در‌حالی‌که گروه کنترل هیچ‌گونه آموزشی را دریافت نکردند. داده‌ها به روش خودگزارش‌دهی (پرسشنامه حساسیت به طرد داونی و فلدمن) جمع‌آوری و با اســـتفاده از آزمون کوواریانس به‌وسیله نرم‌افزار SPSS-21 تجزیه و تحلیل شدند. یافته‌ها: یافته‌ها تفاوت معناداری میان حساسیت به طرد در گروه آزمایش در زمان ورود به طرح، بلافاصله پس از درمان و یک ماه پس از درمان را نشان داد، اما در گروه کنترل تفاوت معناداری مشاهده نشد. نتیجه‌گیری: یکی از درمان‌های مفید و پربازده برای اختلال‌های مقاوم، مبهم و درازمدت که ریشه در دوران کودکی دارند، «طرحواره درمانی» ابداعی یانگ است و گروهی‌بودن فرایند درمان نیز از عوامل مهم اثربخشی این الگوی درمانی در پژوهش حاضر محسوب می‌شد.
