پژوهش حاضر میزان دسترسی به و استفاده از سمعک و مناسب یا نامناسب بودن سمعک و علل عدم استفاده از آن را در دانشآموزان ناشنوای مدارس ناشنوایان شهر تهران مورد بررسی قرار میدهد. به این منظور 578 نفر از دانشآموزان دختر و پسر مقاطع پیش دبستانی و راهنمایی این مدارس به طور تصادفی از 6 منطقه شهر تهران انتخاب شدند و با مراجعه به پرونده آنها مصاحبه با والدین و معلمین، انجام معاینه اتوسکوپی، آزمایش شنوایی و بررسی سمعک دانشآموزان، پرسشنامههای تهیه شده تکمیل گردید. پس از استخراج دادهها با روشهای آمار توصیفی شاخصهای پراکندگی و تمایل مرکزی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج حاصله نشان داد که 25/11% از دانشآموزان مدارس ناشنوایان فاقد سمعک هستند، 66/20% از افرادی که دارای سمعک هستند، از سمعک خود استفاده نمیکنند و 7/31% از سمعکهای دانشآموزان نامناسب میباشند. فقط 9/35% از دانشآموزان دارای سمعک مناسب هستند که در تمام ساعات بیداری از آن استفاده میکنند. مقایسه بین سن تشخیص کمشنوایی و سن دریافت سمعک نشان میدهد که از 578 نمونه مورد بررسی، 247 نفر (3/44%) زیر یک سالگی و 193 نفر (6/34%) بین یک تا دوسالگی تشخیص داده شدهاند. در حالی که فقط 15 نفر (9/2%) زیر یک سالگی و 110 نفر (4/21%) بین یک تا دوسالگی سمعک دریافت کردهاند. این موضوع دال بر وجود حداقل 2 سال وقفه بین تشخیص و دریافت سمعک است.
Akbarloo N, Hasanzade S. A Study on the Availability and Use of Hearing - Aids in the Students of Schools for the Deaf in Tehran. JOEC 2002; 2 (3) :255-266 URL: http://joec.ir/article-1-486-fa.html
اکبرلو ناصر، حسنزاده سعید. بررسی میزان دسترسی به سمعک و استفاده از آن در دانشآموزان مدارس ناشنوایان شهر تهران. فصلنامه كودكان استثنايي. 1381; 2 (3) :255-266