هدف: این مطالعه با هدف سنجش قوت ابعاد دهگانۀ رضایت زناشویی در والدین کودکان دارای اتیسم انجام شد. پژوهش حاضر در زمرۀ پژوهش‌های توصیفی (پس‌رویدادی) به شمار می‌آید. روش: جامعه آماری پژوهش حاضر را کلیه والدین دانش‌آموزان دارای اتیسم مقطع پیش‌دبستان و دبستان در سال تحصیلی 1392-1393 شهر مشهد تشکیل می‌داد. نمونه مورد مطالعه تعداد 95 زوج از این والدین بود که به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. برای سنجش رضایت زناشویی والدین از پرسش‌نامه رضامندی زوجیت افروز استفاده شد. داده‌ها با استفاده از تحلیل واریانس، آزمون تی و آزمون فریدمن تحلیل شد. یافته‌ها: نتایج این مطالعه نشان داد که بین مطلوب‌اندیشی، رفتارهای شخصی، حل مسئله، اوقات فراغت، تعامل احساسی و رضایت زناشویی کلی پدران و مادران تفاوت معناداری وجود دارد، به‌طوری‌که مادران میانگین بالاتری نسبت به پدران داشتند. همچنین بر اساس یافته‌های این مطالعه میانگین رضایت مادران و پدران بسیار پایین‌تر از حد متوسط بود. در مورد نقاط قوت رضایت نیز بالاترین رتبه هم در زنان و هم در مردان مربوط به رفتارهای شخصی بود. به‌عبارتی هم در زنان و هم در مردان این بعد از رضایت در سطح مطلوبی قرار داشت. این در حالی است که کمترین میزان رضایت در مؤلفه روش حل مسئله بود. نتیجه‌گیری: پیشنهاد می‌گردد برای والدین کودکان دارای اتیسم با توجه به نقاط ضعف و قوت مشخص شده بسته‌های آموزشی به صورت گام‌به‌گام برای استفاده در مراکز درمانی به منظور انجام مداخلات لازم به‌کار گرفته شود.