هدف: هدف از انجام این پژوهش بررسی تعامل کلامی بین مادر و کودک دارای لکنت و مقایسۀ آن با کودکان بدون لکنت است. روش: از بین مراجعه‌کنندگان دارای لکنت به کلینیکهای گفتاردرمانی شهرستان رباط کریم در دو ماه مهر و آبان 1384، 20 کودک به همراه مادرانشان به صورت تصادفی انتخاب شدند و نمونه‌های گروه مقایسه نیز از بین دانش‌آموزان ناحیه یک شهرستان رباط کریم که با گروه اول همتا شده بودند، انتخاب شدند. از 40 جفت مادر و کودک، 20 جفت شامل مادر طبیعی و کودک دارای لکنت بودند که از میان کودکان 18 نفر پسر و 2 نفر دیگر دختر بودند که دارای میانگین سنی9/8 (دامنه2/7 -4/12) بودند و 20 جفت دیگر شامل مادر و کودک بدون لکنت بودند که به لحاظ جنسی و سنی با گروه مقایسه، منطبق شده بودند و متوسط سنی کودکان آنها نیز 9/8 (0/7-1/12) سال بود.کودکانی که دارای مشکلات شنوایی، تولیدی ، صوت، زبان، روانی و عاطفی، جسمانی و یا روانی گفتار(در کودکان بدون لکنت) بودند، از مطالعه حذف شدند.از هر گروه یک نمونه گفتاری به مدت 15 دقیقه ضبط شد که 5 دقیقه اول شامل تعامل کلامی کودک با درمانگر و 10 دقیقه باقی شامل تعامل کلامی مادر و کودک در هنگام کامل کردن یک پازل تصویری بود که همۀ این تعاملات با دستگاه ضبط صوت ضبط و در نهایت پیاده شد. یافته ها: میانگین امتیازات در تمامی اجزای ارتباطی هم در گروه مادران کودکان دارای لکنت در مقایسه با گروه مادران کودکان بدون لکنت و هم در گروه کودکان دارای لکنت در مقایسه با همتایان عادی‌شان به‌جز در تعداد کل کلمات تفاوت معناداری باهم نداشتند؛ تنها تفاوت معنادار بین مادران کودکان دارای لکنت و بدون لکنت در تعداد کل کلمات به‌کار رفته بود(037/ P=)؛ بدین معنا که مادران دارای کودکان دارای لکنت از میزان کلمات بیشتری نسبت به مادران کودکان عادی استفاده می‌کردند و از سویی دیگر بین میزان کلمات استفاده‌شده در کودکان دارای لکنت و گروه مقایسه نیز تفاوت معناداری وجود داشت(049/0P=). نتیجه گیری: نتایج نشانگر تفاوتهایی در تعامل کلامی و بالا بودن سرعت گفتاری مادران کودکان دارای لکنت و فرزندان دارای لکنت در مقایسه با گروه مقایسه است. یافته های این پژوهش بر تعاملهای کلامی در درمان کودکان دارای لکنت تأکید می کند.