هدف: پژوهش حاضر، با هدف بررسی اثربخشی درمانگری رفتاری و شناختی- رفتاری بر کاهش نشانه‌های بالینی اختلال نارسایی توجّه/ فزون کنشی کودکان در طول زمان و در خلال موقعیتهای اصلی تظاهر نشانه‌ها انجام گرفت. روش: در فرایند روش شناختی، تعداد هشت آزمودنی از دو موقعیت آموزش ویژه انتخاب شدند. با استفاده از طرح تک آزمودنی با آزمودنیهای مختلف، نخست داده‌های حاصل از مشاهده رفتاری مکرّر هر آزمودنی در مرحله خط پایه گردآوری شد. سپس در مرحله درمانگری تعداد چهارآزمودنی تحت درمانگری رفتاری و چهار آزمودنی دیگر در معرض درمانگری شناختی- رفتاری قرار گرفتند. رفتار آزمودنیها بعد از مداخله درمانگری در جلسات مرحله پیگیری نیز مورد مشاهده دقیق قرار گرفت. یافته‌ها: نتایج حاصل از تحلیل نقاط داده‌ها در مراحل آزمایشی، کاهش نشانه‌های رفتار تکلیف گریز اختلال نارسایی توجّه/ فزون کنشی را در سه آزمودنی درمانگری رفتاری و چهار آزمودنی درمانگری شناختی- رفتاری در مرحله مداخله درمانگری نسبت به خط پایه نشان داد، امّا تداوم اثربخشی در طول زمان مرحله پیگیری ملاحظه نشد. نتیجه‌گیری: یافته‌های این مطالعه، الزامهایی را برای بررسی اثربخشی دراز مدّت درمانگریهای رفتاری و شناختی - رفتاری بر کاهش نشانه‌های بالینی اصلی اختلال نارسایی توجّه/ فزون کنشی و تعمیم آنها از موقعیّت مدرسه محور به موقعیّت خانه دارد.