هدف: هدف مقاله حاضر، بررسی بالینی مفهوم، تشخیص و درمان اختلالهای یادگیری غیرکلامی است. روش: برای این منظور، ادبیات پژوهشی و متون مرتبط با اختلالهای یادگیری غیرکلامی، بررسی شده و اصلی‌ترین خطوط و محورهای مرتبط با آن مورد تأکید قرار گرفته است. یافته‌ها: یافته‌های پژوهشی نشان داده‌اند که اختلالهای یادگیری غیرکلامی، مجموعه‌ای از شرایطی هستند که در آن، فرد نمی‌تواند اطلاعات غیرکلامی مانند اطلاعات دیداری- فضایی، حسی، حرکتی و رمزهای اجتماعی را به درستی و با مهارت لازم، پردازش کند. اختلالهای یادگیری غیرکلامی، در طول دوران رشد و تحول، به‌تدریج مشخص‌تر می‌شوند و ممکن است به علت برخی مشکلات درسی یا حرکتی، مورد تشخیص غلط قرار بگیرند. اصولا این اعتقاد وجود دارد که این شرایط، به علت ﺁسیبهای عصب شناختی در ماده سفید مغز، به وجود می‌آید. در ارزیابی این کودکان، بر الگوی توانمندیهای کلامی و ضعف در تکالیف غیرکلامی و همچنین بر وجود نارساییهایی در مهارتهای دیداری-فضایی-سازمانی-لمسی-ادراکی-روانی حرکتی و مهارتهای حل مسئله غیرکلامی و به منظور مداخله و درمان این آنها، بر روشهای انفرادی، عینی، کلامی و گام به گام، تأکید می‌شود.  نتیجه‌گیری: براین اساس، می‌توان نتیجه گرفت که اختلالهای یادگیری غیرکلامی، به عنوان نوعی آسیب عصب‌شناختی مستلزم ارزیابی و مداخله‌های چندگانه است.