هدف: از پژوهش حاضر، بررسی رابطه­ هدف‌گرائی و راهبردهای خودتنظیمی انگیزشی در میان دانش­آموزان تیزهوش مقطع دبیرستان بود. روش: بدین منظور 609 دانش­آموز سال اول دبیرستان (359 دختر و 250 پسر) براساس نتایج حاصل از آزمون هوشی اوتیس، از مدارس پرورش استعدادهای درخشان، مدارس نمونه و مدارس عادی دولتی انتخاب و به عنوان آزمودنی، در این پژوهش، شرکت کردند. ابعاد هدف‌گرایی از طریق مقیاس هدف‌گرایی در درس ریاضی و راهبردهای خودتنظیمی انگیزشی به وسیله‌ مقیاس خودتنظیمی انگیزشی مورد سنجش قرار گرفت. روایی هر یک از این ابزارها، از طریق تحلیل عاملی احراز شد. یافته‌ها: تحلیلهای رگرسیونی چندمتغیره نشان داد که تسلط‌گرایی، استفاده از انواع راهبردهای خودتنظیمی انگیزشی را پیش‌بینی می‌کند. بررسی الگوی این رابطه، نشان از آن دارد که تسلط‌گرایی، بیشتر با فزونی به کارگیری راهبردهای خودتنظیمی انگیزشی همراه است. عملکردگرایی نیز به جز ارتقای علاقه سایر راهبرهای خودتنظیمی انگیزشی را پیش‌بینی می‌کرد. اما عملکردگریزی پیش‌بینی کننده هیچ یک از راهبردهای فوق نبود. نتیجه‌گیری: این یافته‌ها در پرتو نتایج حاصل از مطالعات پیشین و نظریه‌های خودتنظیمی مورد بحث قرار گرفت و کاربردهای آن در تعلیم و تربیت تیزهوشان ارائه شد.