هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی نقش پیش‌بینی‌کنندگی اقدام برای رشد فردی در سازگاری دانش‌آموزان نابینا بود. روش: شرکت‌کنندگان در پژوهش 120 نفر از دانش‌آموزان نابینای 14 سال به بالای شهر تهران بودند که از طریق نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند و پرسش‌نامه اقدام برای رشد فردی روبیتچک (1998) و پرسش‌نامه سازگاری دانش‌آموزان دبیرستانی سینها و سینگ (1993) را با کمک پرسشگر تکمیل کردند. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار اس‌پی‌اس‌اس و آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه تحلیل شد. یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد بین اقدام برای رشد فردی با سازگاری دانش‌آموزان رابطه وجود دارد. نتایج تحلیل رگرسیون بین اقدام برای رشد فردی با سازگاری دانش‌آموزان، مقدار آماره F به‌دست آمده را برابر با 46/49 نشان داد که در سطح آلفای کوچکتر از 01/0 معنی‌دار است. مقدار ضریب رگرسیونی استاندارد شده (بتا) برای مؤلفه آمادگی برای تغییر برابر با 218/2-، برنامه‌ریزی برابر با 420/3-، استفاده از منابع برابر با 727/3- و برای مؤلفه رفتار هدفمند برابر با 010/0 بود. بنابراین با توجه به مقدار آماره‌های t به‌دست آمده، بجز برای مؤلفه رفتار هدفمند برای سایر مؤلفه‌ها معنی‌دار محسوب می‌شود. نتیجه‌گیری: نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که اقدام برای رشد فردی به‌طور معنی‌داری قادر است سازگاری دانش‌آموزان را پیش‌بینی کند. همچنین مؤلفه‌های اقدام برای رشد فردی - بجز مؤلفه رفتار هدفمند - به‌طور مجزا قادر به پیش‌بینی سازگاری دانش‌آموزان نابینا بود.